birinden bi şey bekleme hadisesine hastayım. biri bana kal diyecekse, bu kişi ben olmalıyım. o bana kal demiyorsa, içimdeki ses kal diyorsa, kalırım. yani hayatta her şeyi kendimden beklerim. sonuç iyi olduysa kesin ben yapmışımdır, kötüyse de bi parmağım olabilir. gitmek istiyorsam dibine kadar haklıyımdır, içime sinmiyorsa bin pişman. bak bizim çayımızı annem doldururdu, içine şekerini de atardı, karıştırırdı da öyle içerdik. sonra baktım kimse şeker atmaz oldu çayıma, ben şekersiz içmeye başlamışım. şimdi sen kal demezsen de gider sensiz yaşarım. hatta bi bakmışsın, sensiz de yaşarım, huyumu biliyorum. e ama, sormazlar mı adama: "hani sen çayı şekerli seviyordun?"

-Anonim