Dışarıyı izliyorum. Hislerim birbirine dolanmış sanki,git gide kördüğüm oluyorlar. Çözemiyorum,daha da karışıyor. Sadece ne hissettiğimi bilmiyorum çoğu zaman. Ne yaptığımı,ne söylediğimi,kimle nasıl konuştuğumu. Hepsi yitip gidiyor aklımdan. Başım bulanıyor,midem dönüyor,gözlerim duyuyor,kulaklarım görüyor. Rüzgar ıslık çalıyor,pencere camına vuruyor yokluğun. Ürperiyorum. Baktığım her yerde seni görüyorum sanki. Attığım her adım beni sana götürüyor gibi. Seni görüyorum,aynaya her bakışımda. Hüzün geçiyor gözlerinden,saçların kırılmış,dudakların çatlamış. Elimi uzatsam tutacak gibisin. Bilirsin,en ufak şeylerle bile mutlu olmaya çalışırım. Seninle aynı gökyüzünü paylaşıyoruz,aramızda onlarca şehir olmasına rağmen. Kimi zaman aynı anda nefes alıp veriyoruz,aynı güneş yakıyor tenimizi. Aynı anda gülümsüyoruz bazen aynı anda üzülüyoruz. Bazen aynı anda kafamızı yastığa koyuyoruz,farklı yerlerde aynı anda sarılarak uyuyoruz birbirimize.Kilometreler yokluğunu gizliyor. Farklı şehirlerde,farklı insanlarla,farklı sıfatlarla konuşuyoruz. Farklı zamanlarda aynı şeyleri hissediyoruz. Farklı kokuları duyup,farklı insanlara tahammül ediyoruz. Kalbimize girmeye çalışan farklı insanlar oluyor,her defasında evde yokmuş gibi yapıyoruz. Oysa her şey bir kenara ben sadece senin yanımda olmanı istiyorum. Her sabaha senin varlığınla uyanmayı diliyorum. Benimle olduğunu bilerek kilometrelerce öteden yanımda hissederek. Olabildiğince çabuk dön olur mu? Ben hep bekliyorum..